Ernstig jongmens - Vervolgens ging de journalist de confrontatie aan en klaarblijkelijk had hij zich een bepaalde voorstelling gemaakt, die niet helemaal uitkwam: ‘geen weelderige Beatlepruik noch excentrieke kleding, maar eerder een ernstig jongmens met een stel verstandige donkere kijkers achter licht getinte brillenglazen.’ Het bleek te gaan om een 23-jarige, jonggehuwde in stofjas gestoken man, van beroep televisietechnicus en voorzien van gereedschap in de zakken van zijn stofjas. Na de ontmoeting in het café aan de haven was het vrij spoedig dat de jonge techneut en de vader journalist op weg waren gegaan naar de plek waar het allemaal, als het ging om Radio Atlantis, gebeurde: ‘Een doodgewone huiskamer in een net huisje ergens in de buurt van de Overpoort in Gent, vol met ingewikkelde toestellen en meetapparaten en een wirwar van draden en snoeren.

’De journalist had hoge verwachtingen over de aanwezigheid van een ‘fameuze’ zender en had klaarblijkelijk een heel groot apparaat verwacht en werd vervolgens geconfronteerd met een aantal kleine toestellen: ‘namen weerklinken die alleen ingewijden iets zeggen en gaat onze zegsman op iets ironische wijze verder: “Allemaal apparaten die door de wet niet als wettelijke zender worden aangezien.” Betreffende apparaten waren al eens in beslag genomen maar toch weer aan de eigenaar teruggeven, omdat ze niet als zender kon worden omschreven.

De journalist had reden om een artikel te schrijven want het was twee jaar geleden dat Radio Atlantis voor de allereerste keer uitzendingen had verricht, echter op een zeer laag vermogen van slechts 2 Watt en een uitzending die slechts bestond uit het uitwisselen van vriendschappelijke boodschappen met een ander radiostation. Op de vraag aan de ‘directeur’ van Atlantis met wie deze uitwisseling dan had plaatsgevonden, werd hem gemeld dat het uiteraard om Radio Atlantis 2 ging. Deze laatste woonde destijds nog steeds in Gentbrugge en had zich dus ook in het geheimzinnige spelletje gestort.

Peilwagens - Het was allemaal begonnen met het tijdperk van de zender 6QR7, waaruit later, nadat men zich betere apparatuur kon aanschaffen, uiteindelijk Radio Atlantis was ontstaan, het vermogen was gegroeid maar ook de belangstelling van de rondtoerende peilwagens van de Rijkswacht was toegenomen. Op de vraag of het station ook aanhangers had kreeg hij reactie: “Ongetwijfeld”, klinkt het vastberaden antwoord. En levendig maar zonder evenwel op te scheppen, verwijst meneer Atlantis naar de bijval over een tiental afspraken via de ether gemaakt.’ Zo was er een ontmoetingsplek afgesproken in de zomer aan de Ankerslaan te Gentbrugge, waar buiten verwachting meer dan 200 jonge mensen samen kwamen om van gedachten te wisselen over de uitzendingen, hun wensen naar voren brachten en zelfs hun kritiek niet spaarden omdat de uitgezonden muziek, volgens hen, niet steeds ‘nieuw’ genoeg was.

Uiteraard werd ‘directeur Atlantis’ gevraagd of hij geen gevaar van herkenning en voor alle gevolgen van dien had gevreesd met het organiseren van dergelijke bijeenkomsten: “In het geheel niet, want wie van deze tweehonderd mensen was meneer Atlantis en zijn vriend? Moeilijk uit te vissen, zelfs door speurende waarnemers. Het gesprek ging immers alleen over de kwaliteit van de uitzendingen en over gedachtewisseling in verband met de moderne muziek.”

194 meter - Radio Atlantis kon in 1964 met een bepaalde regelmaat worden beluisterd binnen een straal van 40 tot 50 kilometer via de 194 meter dat volgens de initiatiefnemers een zogenaamde vrije golflengte was: “Een golflengte waar wij niemand storen, want wij zijn de eersten om storingen te hekelen en de hoedanigheid van onze uitzendingen trachten wij voortdurend te verbeteren door het aanpassen van de apparatuur.” Ook in Vlaanderen bestaat er een auteursrechtenorganisatie die heel goed de auteurs- en muziekrechten namens de artiesten in de gaten houdt en gelden probeert te innen wegens gedraaide muziek op radio en televisie. Het gaat daarbij om de SABAM. Hoe stond meneer Atlantis tegenover deze organisatie? “Nooit last van gehad. Wettelijk bestaan we immers niet en aldus kunnen we niet in overtreding zijn. Trouwens tot wie zou men zich moeten richten?”

Op de vraag wat voor een genoegdoening deze vorm van radio maken bracht stelde de man achter Radio Atlantis dat het nieuwe er na twee jaar van uitzendingen eigenlijk al weer vanaf was: “Het blijft in de eerste plaats een ontspanning en de bedoeling iets onwettigs te doen bestaat eenvoudig niet.” Het toenmalige Radio Atlantis ging verder dan de achterkamer want men deed bepaalde uitspraken die weer leiden tot de conclusie bij de ondervragende journalist: ‘Uiteraard was het wel aantrekkelijk zich in een waas van geheimzinnigheid te hullen en dit bij zijn paar honderd jongeren aan te dikken door zogenaamde uitzendingen vanop een schip, ergens op het kanaal Gent-Terneuzen met fantasierijke beschrijvingen van wat men zoal te zien kreeg en van ingewikkelde bootapparaten. Een tikje geheimzinnigheid en wat poëzie doen wel goed aan het hart in onze tijden vol rauwe werkelijkheid.’