Medianostalgie
 
 
 

Radiovisie sprak met Rob Hudson en Paul de Wit (deel 2)
Door Frans Schuurbiers

Radiovisie was van 1977-1981 een mediablad dat zoals de naam al aangeeft veel over radio schreef. In de edities nr. 24 en 25 (januari en maart 1980) staat in twee delen een dubbel interview met Rob Hudson (Ruud Hendriks) en Paul de Wit (Erik de Zwart) door Frans Schuurbiers.

Zij zaten in het jaar daarvoor op het zendschip m/v MiAmigo waar ze deejays waren bij Radio Caroline en deden ook Radio Unique in Amsterdam. Rob was daarvoor ook jock bij MiAmigo. Hierbij de helft van deel 2 enigzins ingekort.

 
 
Financiers - RH: Het rotte was dat iedereen dacht dat Paul en ik de grote financiers waren achter de nieuwe Caroline. We waren echter gewoon als deejays aangenomen, niets meer en minder. We probeerden alleen ons vak zo goed mogelijk uit te oefenen. FS: Gerard van Dam is in zijn Del Mare Clan Krant nogal hard tekeer gegaan tegen jullie en noemde ook namen en adressen van enkele Caroline mensen. Heeft dit nog tot moeilijkheden geleid? PdW: Nee, eigenlijk niet. Wel wat anonieme telefoontjes maar dat mag geen naam hebben. Gelukkig geen toestanden met justitie en zo. RH: Bij mij eigenlijk precies zo. Wij hebben ook niet zoals Del Mare ons op een agressieve manier tegen jusitite afgezet en tegen Hilversum 3. 

EO - RH: Ik kom er rond voor uit dat ik voor Hilversum 3 wil werken, desnoods voor de EO. Omdat ik een gewoon kantoorbaantje nou éénmaal niet zie zitten. We zaten dan ook op zee omdat het aan land niet kon, dus alleen een uitwijkmogelijkheid. Dat hele piraatje spelen en dergelijke interesseert me helemaal niets. Ik wil op een nette manier werken, ik wil geen mensen belazeren en ik wil ook niet belazerd worden. Helaas ben ik dat wel. PdW: Ik zit ongeveer op dezelfde lijn. Ach, het is leuk om te doen op zo'n piratenzender, het is de meest populaire vorm van radio natuurlijk. Je kunt in feite doen en laten wat je wilt, mits je voor jezelf bepaalde normen stelt.

Die hadden we zeker bij Caroline en dat was ook een kwestie van zelfdiscipline. En als iemand anders zich er niet aan hield dan werd ie gecorrigeerd, hetzij door ons of een ander. Caroline was leuk maar ik zou er geen enkele moeite mee hebben wanneer ik een klassiek programma moest doen of met lichte muziek. Caroline is één facet van het radiogebeuren en ik ben blij dat ik dat meegemaakt heb. Maar als ze bijvoorbeeld iemand bij Hilversum 1 nodig zouden hebben, dan zou ik dat met plezier doen. Bij de EO zou ik zeker niet willen werken.

Paul de Wit en Rob Hudson
aan boord.

Sardientjes FS: Zou een omroep je niet teveel aan banden leggen? RH: Bij een zeezender ben je ook aan een aantal zaken gebonden, zoals commerciele, plugplaten, een bepaalde soort muziek. En daarbij heb ik voor iedereen bewondering die op een schip stapt om radio te maken. En dat niet alleen omdat ik het zelf gedaan heb. Je offert er namenlijk je vrijheid voor op. Op zaterdagavond moet je om 10.00 uur al naar bed omdat je de volgende ochtend om half zes op moet terwijl je weet dat dat je vrienden gezellig een pilsje zitten te drinken. Dan valt dat niet mee. En dan vaak zonder eten en drinken. Moeilijkheden met betalingen, verplicht bepaalde platen draaien, weken sardientjes eten, laatste ei uit je handen laten vallen en ga zo maar door. Ook geen pretje. Dan kun je namenlijk net zo goed bij de EO gospels draaien.

40 zakken cement - PdW: Het is natuurlijk behelpen op een zeezender. Het ligt er aan wat voor norm je aan jezelf stelt. Rob ging indertijd voor Radio MiAmigo geheel onvoorbereid de eerste keer aan boord. Hij dacht dat hij daar op een paleis terecht kwam. RH: Ik had het schip alleen maar van foto's gezien en er werd mij verzekerd dat het in uitstekende staat was. Totdat ik bij de tender kwam en daar 40 zakken cement zag staan. Maar ondanks dat ben ik van dat schip gaan houden, niet omdat ik zo'n piratenliefhebber ben maar omdat ik er bijna twee jaar op heb gewoond. Een soort tweede huis. En het idee dat dit kleine rotschuitje over de hele Benelux te horen is, boezemt mij toch geweldig veel ontzag in. Dat geeft je toch wel een bepaalde kick. Ik hou van dat schip, hoe rot dat ook mag zijn en ik mis het nog steeds, elke dag. Niet zozeer om het radiomaken want Radio Unique is ook leuk.

Pasen - PdW: Ik was ruimschoots voorbereid door Rob en Herman en dat scheelt een stuk. Als je bijvoorbeeld gaat kamperen dan weet je van tevoren dat je 's avonds niet in het Hilton zult slapen. Als je tussen 9 en 5 bij een baas werkt zijn er ook beperkingen. Ik heb Caroline als hetzelfde gezien en als een uitdaging. Ik vind dat niet zo erg. FS: Wanneer is Radio Unique voor het eerst gestart? RH: In december 1978 met ons beide en ook met Ad Robberts. Na drie weken heeft hij moeten afhaken wegens onvoldoende kwaliteiten. Herman de Graaf zat niet bij Unique, die was te slecht. Maar toen er dus sprake van was dat Caroline terug zou komen, kwam de Unique ploeg daar als eerste voor in aanmerking.

Dat ging via Herman de Graaf die zich gelijk tot Caroline programmaleider had gebombardeerd. En kwam dus bij ons terecht. Ad Robberts werd er in het begin van Caroline als noodoplossing bij gehaald omdat we hals over kop aan boord moesten. Na een verschrikkelijke trip over de Noordzee waarbij we bijna in Noorwegen terecht kwamen arriveerden we op zaterdagavond (Paaszaterdag) tien uur aan boord van de 'MV Miamigo'. De andere dag, Eerste Paasdag kwam Caroline weer in de lucht. We hadden het op het nippertje gehaald.

Tony Allen - foto H.J. Gerecht

Dominees - PdW: Toen Caroline dus goed en wel in de lucht was begonnen pas de grote moeilijkheden. Je had een aantal mensen achter de schermen. Op de eerste plaats een Nederlander die pretendeerde een goede vriend te zijn van Ronan O'Rahilly. Die had in de MiAmigo tijd ook al reclame geronseld en dat deed hij ook nu weer voor Caroline. Hij is eigenlijk de oorzaak van alle ellende geworden. Wij kregen niet direct salaris van hem maar hij bemoiede zich wel overal mee. Hij is ook degene geweest die er de oorzaak van is dat het Hollandia project is mislukt. Die kerel ziet er trouwens heel keurig uit: mooi pakje, baardje, brilletje, mooie auto.

Van de reclames die hij ronselde zagen we nooit geld. Hij verdient het eigenlijk dat zijn naam in de publiciteit wordt gebracht. Hij was er ook verantwoordelijk voor dat we met al die dominees opgescheept zaten. Voor dat wij daar een stokje voor konden steken was dat allemaal in kannen en kruiken. Al ver voor de start. Al die dominees op de piekuren bevordert nou éénmaal niet de luisterdichtheid. 

Platen - RH: We hadden wel de vrijheid om slechte plugplaten te weigeren. Dat was een enorme verbetering in vergelijking met Radio MiAmigo. Ik heb ook prettiger bij Caroline gewerkt dan bij MiAmigo. We mochten Belgische reclames in later stadium ook zelf opnieuw inspreken als dat nodig mocht blijken. We wilden gewoon niet dezelfde fout als bij MiAmigo maken, dat de luisteraars worden overspoeld door reclames die door één of andere demente patatboer werden ingesproken zodat je er op het laatst kotsneigingen van kreeg. Toen Caroline weer opnieuw begon was Herman de Graaf programmaleider maar omdat hij faalde hierin hebben Paul en ik eigenlijk ongemerkt de zaak een beetje van hem overgenomen.

Ik heb meer aan boord gezeten dan Paul en daarom regelde hij aan land de nodige zaken want ook dat was nodig. We hadden een strak format opgesteld. In ieder uur drie nieuwe en dan weer een oude plaat behalve in de 19-tig show. Daar ging het om en om nieuw en oud. We probeerden voor te lopen met de platen op Hilversum. Wat ook lukte omdat we veel import uit Engeland kregen. Het enige probleem was toen dat we erg onregelmatig betaald werden.

Geld weg - PdW: Dat was eigenlijk niet het grootste probleem. We hebben daar op een zeker moment wel een heet hangijzer van gemaakt. Het begon in z'n geheel allemaal fout te lopen. Als eerste ben ik van boord gekomen. Van de Engelse kant mochten er maar drie Nederlandse deejays aan boord zijn. Dus ik ging er af. Rob Hudson, Herman de Graaf en Ad Robberts bleven. Terug in Nederland kwam ik er langzamerhand achter dat er bepalde zaken niet in de haak waren, waaronder de Caroline Radio Club.

Het geld dat de luisteraars voor een lidmaatschap via het Spaanse Caroline adres hadden opgestuurd was weg! Dan begin je toch wel iets te vermoeden. RH: Zo'n fanclup hoefde eigenlijk helemaal niet voor ons. De gewone doorsnee luisteraar wil gewoon leuke muziek horen. En wij wilden de luisteraars dat ook bieden en dan hoeft al die poespas er niet omheen.

Baken 16 - RH: Op een gegeven moment komt Radio MiAmigo terug in de lucht vanaf het zendschip 'Magdalena' en Marc Jacobs introduceert op Radio Caroline opnieuw 'Baken 16', een oud MiAmigo programma. Wij vonden het prachtig dat hij terug kwam bij ons maar wij zagen 'Baken 16' niet zitten. We vonden het uit de tijd. Herman heeft er alles aan gedaan om het tegen te houden. We wilden persé het MiAmigo van vroeger vermijden. Maar Marc was niet meer te houden, die noemde in elk programma de andere zeezenders.

Wij redeneerden: "Fijn dat MiAmigo er weer is, een concurerend station, we zwijgen het niet dood maar je hoeft het niet in elk programma te vermelden". De normale luisteraar begreep ook het verschil niet meer tussen Radio Caroline vanaf de 'MV MiAmigo' en Radio MiAmigo vanaf de 'Magdalena'. Toch eigenlijk een beetje vreemde handelswijze van Marc Jacobs omdat hij vroeger door MiAmigo een loer is gedraaid en we nota bene samen hadden afgesproken nooit meer voor MiAmigo te gaan werken.

Valain - RH: Twee weken voordat MiAmigo terug in de ether kwam ben ik benaderd door onze demente pataboer Valain of ik weer voor MiAmigo wilde gaan werken. Ik heb hem geantwoord dat ik het een schande vond dat ik nooit meer iets van hem had gehoord en of hij eerst maar eens met 15.000,-- gulden aan achterstallige salarissen over de brug wilde komen. Dat was een telefoongesprek van drie minuten (ik was toen juist weer voor een periode aan land) en er is ook nooit meer uitbetaald.
Zendertechnicus Peter Chicago - foto H.J. Gerecht

 

   
   
   
   

© Jean-Luc Bostyn/Radiovisie

 

 
 
Terugkeren naar de MN home