| |
Sally -
Zoals gezegd, het wijkt af van alle andere popmuziek die we tot dan toe kennen en nog mooier is eigenlijk dat er op de LP wel 20 instrumenten zijn te horen waarvan de meesten door Mike Oldfield zelf zijn bespeeld. Dat betekent dus dat er veel is overgedubd. Een paar instrumenten alsmede de zang komen van gastartiesten waardonder Sally, de zus van Mike. De aankondigingen van de instrumenten op het einde worden met gedragen stem ingesproken door de exentrieke Vic Stanshall (muzikant, schrijver en poëet). Die is in de studio aanwezig omdat hij daar een LP aan het opnemen is met zijn groep Bonzo Dog Doo-Dah Band die erg populair is. De LP van Mike wordt een wereldsucces. Miljoenen exemplaren zullen er van worden verkocht. |
|
 |
| |
De opvolger -
Ik ben dus in één klap Mike Oldfield fan en kijk uit naar de volgende LP. Dat is in najaar 1974 'Herdgest Ridge'. Een zelfde soort muziekstuk. Maar die valt wat mij betreft tegen. Wel maken we intussen kennis met een "klassieke" uitvoering van 'Tubular Bells' door het Royal Philharmonic Orchestra. De echte opvolger is dan wat mij betreft 'Ommadawn' dat in najaar 1975 verschijnt. Wederom een groot muziekstuk en deze keer ook weer prima om naar te luisteren. Vervolgens komen er ook wat singles uit van Mike waarvan 'In dulce Jubilo' de enige is die ook in Nederland hit wordt. Maar in Engeland komen er meer in de hitparade zoals 'Portsmouth'. Het is dan lang wachten op een opvolger en die komt eind 1978: de dubbel LP 'Incantations'. Net zoals op zijn vorige doet Mike hierop de meeste instrumenten zelf maar zijn er een paar andere medeartiesten. Ook 'Incantations' maakt me weer heel enthousiast. |
| |
|
Virgin -
Mike Oldfield was nog maar 19 jaar toen hij debuteerde met 'Tubular Bells'. Ondanks het feit dat zijn vader arts was had hij niet zo'n beste jeugd. Zijn moeder had psychische problemen en zat uiteindelijk de meeste tijd in een verpleegtehuis. Mike werd erg introvert en lichtelijk mensenschuw. En naarmate hij ouder werd lag ook hij vaak psychisch in de knoop. Ging op 16-jarige leeftijd van school en werd popmuzikant. Speelde op jonge leeftijd in de band van Kevin Ayers die later ook een bekend popmuzikant werd. Deze band trad regelmatig op in Paradiso in Amsterdam en de groep overnachte dan vlak bij de Westerkerk. Vermoedelijk heeft het carrillon daarvan Mike geinspireerd tot het klokkenspel op zijn eerste LP. |
|
|
| |
Richard Branson - De platenhandelaar Richard Branson begon in die tijd met een opnamestudio op het Engelse platteland, The Manor Studio in Shipton-on-Cherwell (Oxfordshire). Platen opnemen konden artiesten in Engeland in die tijd alleen in studio's van platenmaatschappijen maar dit werd dus een onafhankelijke studio. Totdat ook Richard begon met een eigen platenmaatschappij: Virgin. De eerste artiesten die daarop werden uitgebracht waren niet zo succesvol. Totdat Virgin een proeftape kreeg van Mike Oldfield. Daar werd men enthousiast over deze tape en nodigde Mike uit. Het gevolg was dat in de genoemde Manor Studio 'Tubular Bells' werd opgenomen. De LP werd het eerste grote succes voor Virgin. Mike en Richard hebben dus elkaar grootgemaakt. Mike Oldfield werd door het gedurfde initiatief van Richard Branson succesvol en deze laatste zag daardoor zijn platenmaatschappij groot worden. Wat Richard Branson uiteindelijk allemaal heeft opgezet onder de naam Virgin zal bekend zijn. |
| |
Therapie -
Nadat 'Tubular Bells' is uitgebracht wil Richard dat Mike een tournee gaat maken ter promotie. Maar het blijft bij slechts één optreden in de Londense Queen Elizabeth Hall waar een aantal bekende popmuzikanten meespelen. De in zich zelf gekeerde Mike Oldfield trekt zich vervolgens terug in een huis in Wales met uitzicht op de bergen (Hergest Ridge). En verblijft daar jaren. Lichtelijk gekweld door psychische problemen weigert hij optredens en interviews, ook als zijn volgende albums uitkomen. In de USA is eveneens grote belangstelling voor zijn muziek, zeker als het intro van 'Tubular Bells' wordt gebruikt voor de speelfilm 'The Exorcist'. In 1978 ondergaat Mike therapie en dat werkt, het gaat stukken beter met hem. Hij begint vervolgens in 1979 met een aantal muzikanten aan een wereldtoernee en ik woon een concert bij in Nederland. |
| |
|
Veel LP's - Daarna gaat het vrij snel: zomer 1979 komt de LP 'Platinum' uit waarop nogal wat kortere nummers, in najaar 1979 de live-elpee 'Exposed' is en in najaar 1980 het album 'QE2' dat weer een beetje doorborduurt op de Tubular stijl. Daarna verdwijnt deze stijl lange tijd en gaat Mike Oldfield LP's uitbrengen met korte nummers die in het soft rockgenre liggen. Voor mij is dan de grote verrassing eraf maar er komen toch leuke dingen uit voort. In voorjaar 1983 de prima LP 'Crisis' waarop die leuke hit 'Moonlight Shadow' (met zangeres Maggie Reilly). En in 1984 de LP 'Discovery' met de hit 'To France'. De meeste muziek die Mike Oldfield daarna uitbrengt is vervelend, experimenteel of het zoveelste doorborduren op 'Tubular Bells'. Voor mij is Mike Oldfield een muziekheld maar zijn echte periode ligt voor mij dus in de jaren zeventig. |
|
|
| |
2012 Olympics -
In de 90-er jaren maakt Mike geen muzikale hoogvliegers meer. Maar hij is het wel die het milleniumconcert in Berlijn doet. Die oud en nieuwjaarsnacht 2000 staat hij daar voor 100.000 bezoekers en speelt ondermeer de speciaal gecomponeerde 'Millenium Bell'. Een veelvoud van mensen kijkt mee via de Duitse televisie. En dan wordt het lange tijd nogal nogal stil rond Mike. Tot aan de zomer van 2012. Kijkende naar de prachtige openingsshow van de Olympische Spelen in Londen is Mike daar ineens. Met een gitaar op zijn buik is hij voor een miljardenpubliek onderdeel van deze show en speelt een gedeelte uit 'Tubular Bells'. Alles wat Engeland groot heeft gemaakt is het onderwerp van deze show. Daarbij is een heel belangrijk onderdeel niet vergeten: de popmuziek. Goed om te zien dat Mike Oldfield daar heel erg bij hoort. |
| |
2012 Utrecht -
En slechts kort daarna was Nederland aan de beurt. Niet met een optreden van Mike maar wel met een fantastische uitvoering van 'Tubular Bells'. Deze vond plaats in Utrecht op 20 augustus 2012. De uit Polen afkomstige Malgosia Fiebig is dan de stadsbeiaardier van Utrecht (Domtoren) en Nijmegen (Stevenskerk). Zij besloot om op het carillon van Utrecht op genoemde avond een uitvoering te geven van 'Tubular Bells'. Speciaal hiervoor werden ook enige keyboard's de Domtoren in gehesen alsmede versterkers en geluidboxen.
Marcel en Elizabeth Bergmann en Sandra Mol en Jeroen van Veen bespeelden de keyboards's en gezamenlijk zorgden zij voor een fantastisch concert dat in de halve stad was te horen. Niet ver van de Dom op het pitoresque pleintje Buurkerkhof werden enige honderden stoelen neergezet voor belangstellenden waarvan ik er één was. Hier was het concert ook letterlijk te volgen aangezien boven in de Domtoren werd gefilmd. Met beeldschermen en een beamer op een witte muur was het dus mogelijk mee te kijken en luisteren naar 'Tubular Bells' deel 1 + 2. De muziek, de ambiance, het uitzicht op de Dom en het mooie weer maakten dat dit voor velen een prachtige zomeravond werd. |
